اینده...

ته اتوبـــــوس... صندلیـــــ آخر... کنار شیشهــــ ... بهترینـــــ جای دنیاستـــــ!

برایــــــ آنکهـــــ مچالهـــ شــــوی در خودتــــــ ... سرتـــــ را بچسبانیــــــ به شیشهـــ 

و زل بزنــــی به یک جای دور

وفکـــــر کنیــ به چیــــزهاییـــ که دوستـــ داریــــ...فکر کنــــی به خاطراتی که آزارتــــ می دهنــــد...

 و گاهـــی چشمهایتـــ خیســ شود

از حضور پر رنــــگ یک خیــــال... و یادتــــــ برود مقصدتـــــ کجاســــت...

 

دلتـــــ بخواهــــد که دنیــــا به اندازه ی 

همینـــــ گوشهــ ی اتوبوســـ کوچـــک شود...

دنج و تنهــــــا... آه بکشیــــ از یادآوری حماقــــــت های عاشــــقانهــ ات...

شیشهـــ بخار بگیــــرد و 

تو با انگشتــــ بنویسیــــ "آیـــــــنده"

و دلتــــــ بگیرد از تصورشــــ ...

و دیگر چشمهایتـــ را ببنـــدی و تا

آخرینــــ ایستگـــــاه در خودتــ گریهـــ کنیـــ ... 

آه دنیــــــــا! مفتــــ هم نمی ارزیــــــــ ...