بعد مرگم...
- دوشنبه, ۸ ارديبهشت ۱۳۹۳، ۱۲:۰۴ ق.ظ
مرا واسطه عشق خود میان آدمیان کن
تا آنجا که نفرت است عشق را ارزانی کنم
آنجا که تقصیر وگناه است ببخشایم
آنجا که تفرقه وجدایی است پیوند بزنم
یاد گرفتـــه ام
انسان مدرنی باشــــم
و هــر بار که دلتنگ میشــــوم
بـه جای بغض و اشک
تنهـــا به این جملـــه اکتفــا کنـــم کــه
هوای بـــد ایــن روزهــا
آدم را افسرده میکنـد ..!
منــتــظـر هیــــچ دســتــی
در هیـــــچ جــــــای ایــن دنیــا
نــبــــاش!!!
اشـــک هایــت را
بـــا دســت هــای خـــودت پــــاک کــن . . . .
کــه هــمــه رهــگـــــذرنــد.
بر لبم کس خنده ای هرگز مدید الا مگر
در میان گریه بر احوال خود خندیده ام